We zijn zelf al enkele jaren fan van de schromelijk onderschatte Daniel Johnston en het verschijnsel lo-fi was ons dus al niet meer onbekend. Vandaar dat we allicht minder een shock kregen dan een goed deel van de goemeente bij de beluistering van "Dictaphones Vol. 1" van de momenteel in de UK residerende Amerikaan Emit Bloch.

Bloch nam de 16 songs op aan zijn keukentafel in London op een Sony dictafoon van 6£ . Bedoeling was om gepubliceerd te geraken (wat lukte) en wat geld te verdienen om iets te kunnen opnemen (wat ook lukte). Uiteindelijk werd (volgens de perstekst "unaniem") besloten om de ruwe demo's op de cd te gooien, eerder dan de studiopnamen en met flink wat wind in de rug van iTunes die de dictaphone songs op hun eerste pagina plaatsten was er meteen, zeker in de UK, een kleine hype ontstaan. Sindsdien heeft Emit Bloch het toch al geschopt tot voorprogramma van een aantal andere artiesten, waarvan die andere hype Seasick Steve de meest bekende is.

Wat is er op de "Dictaphones vol.1" te horen: de wat nasale stem van Emit Bloch (de heel vroege Bob Dylan is niet heel ver weg, maar dan refereren we wel naar de stem en niet naar de composities), zijn gitaar, zijn harmonica, af en toe het aan het uitklikken van de dictafoon en ook al eens een opmerking. Precies het recept van de cassettebandjes van Daniel Johnston.

Bloch is een singer-songwriter in een traditie die terug gaat tot Woody Guthrie of de field recordings van Alan Lomax. Het geheel moet een beeld geven van het Verre Westen zoals dat allicht meer vroeger dan heden ten dage bestond.  Bloch werd zelf geboren op een "cattle ranch" in Utah, dus hij weet wel waar hij het over heeft.

Toch blijven we de cd een soort "gimmick" vinden waar handig wordt ingespeeld op een hype, maar die technisch onvoldoende sterk is om te blijven boeien. Waar ik de songs van Daniel Johnston zo goed vind dat ik de onvolkomenheden van de opnames er met graagte bijneem, is dat bij Emit Bloch niet het geval. Wij willen van deze songs toch echt wel eens een studiopname horen en vragen ons af of Bloch in dat geval zowel als componist als als zanger overeind blijft. Dit demogedoe is natuurlijk ook een goed argument om tekortkomingen weg te praten.  Om onze mening over deze cd te parafraseren met de woorden uit het "Testament" van Boudewijn de Groot: "Wie hem hebben wil die mag hem komen halen". ROLA